Route number 4

Vertical, sit start, small holds, crimpy

Route number 3

Vertical, sit start, small holds, crimpers, long moves

Route number 2

Vertical, sit start

Route number 1

Vertical, sit start

Leið númer 6 á mynd. 12m, 7 tvistar. Tveir boltar í akkeri, hægt að hreinsa akkeri með því að fara ofan við og teygja sig í tvistana. Veisla af fjölbreyttum hreyfingum alla leið á topp. Létt yfirhangandi kaflar framhjá tveimur bumbum gerir leiðina spennandi í samfelldu klifri samkvæmt gráðunni. Góð leið.

(Friðfinnur Gísli Skúlason, Magnús Arturo Batista & Victoria Buschman, 2019)

Leið númer 5 á mynd, 220m

Leiðin liggur upp klettahrygg undir höfuðvegg Kambhorns.

1. spönn: 5.6, 20m, 5 boltar
2. spönn: 5.5, 30m, 5 boltar
3. spönn: 5.7, 20m, 8 boltar
4. spönn: 5.9, 50m, 10 boltar
5. spönn: 50m óboltuð tengispönn
6. spönn: 5.7, 50m, 8 boltar

Við frumferð var leiðin að stórum hluta blaut og rök og eru því góðar líkur á að gráðurnar séu ekki alveg réttar og ætti að taka þeim með fyrirvara.

Leiðarlýsing: Leiðin býður upp á alvöru fjallaklifurfíling og reynir oft meira á útsjónarsemi og vandvirka fótavinnu heldur en að toga fast. Leiðin einkennist af blönduðu klifri þar sem brattarikaflar og mosagrónar syllur skiptast á. Leiðin er fullboltuð og var hreinsuð eftir bestu getu en þó geta enn verið lausir steinar og grip sem klifrarar skulu vera vakandi fyrir.

1. spönn hefst á hliðrun til hægri eftir stöllum. Hér geta verið laus grip í byrjun, sérstaklega ef hliðrað er of ofarlega. Við fjórða bolta er hætt að hliðra og klifið beint í góðu bergi upp uns komið er upp á mosagróna syllu. Þaðan er gengið inn að ljósum kletti í stans.
2. Úr stansi er hliðrað til hægri og farið upp á litla syllu. Athugið að hér var/er Fýlshreiður. Af syllunni er klifrað upp stuttan en brattan vegg á góðum gripum sem verður svo aflíðandi og endar á stuttri mosagróinni syllu. Af henni er gengið inn að stuttu hafti og eftir það tekur við þægilegur stans.
3. Jafnvægisklifur beint af augum upp úr stansi þar til komið er að lítilli syllu. Þaðan er farið upp hægra megin, upp að syllu sem á hvíla nokkrir steinar sem sitja fastir undir mikli bjargi þar á syllunni. Klifið upp á þá syllu vistra megin við bjargið og upp á það. Þaðan er komið á litla syllu þar sem við stutt haft (2m) í lélegu bergi þar sem fátt er um tök og reynir á jafnvægiskúnstir. Þaðan er gengið inn að stansi.
4. Spönnin er þrískipt og verður mögulega settur inn stans eftir brattasta kaflann. Klifið upp um 15m brattan vegg þar sem reynir jafnt á kraft, jafnvægi og fótavinnu. Úr honum er komið upp á litla syllu og eftir það léttist klifrið til muna (5.3-5.4) en berggæðin minnka einnig. Af þessum sökum er talsvert lengra milli bolta, en gott berg til boltunar fannst aðeins á örfáum stöðum. Klifið er nokkuð beint af augum um 20m og loks eru um 15m boltalausir (ágætt til klifurst en ekki til boltunar) inn að stansi.
5. Gengið er upp mosagróna brekku úr stansi og þaðan hliðrað inn að loka hryggnum.
6. Úr stansi er klifið beint upp stutt haft og þaðan beygt til hægri. Leiðin eltir þaðan hrygginn nálægt hægri brúninni þar sem skiptist á léttara klifur í lakara bergi og stífara klifur í betra bergi.

Aðkoma: Farið upp frá Bretabúðunum upp brekku og undir fyrstu klettaveggina (þar er Saurgat Satans á horninu). Héðan er mælt með því að fólk setji upp hjálma. Þaðan er haldið áfram upp og til vesturs eftir grasbrekkum undir klettaveggjunum uns komið er fyrir hornið. Þaðan er haldið áfram upp grófa skriðu og hryggurinn birtist þá fljótlega.  Þaðan geta glöggir fylgt (nokkuð ógreinilegum) slóða sem liggur fyrst yfir grófa skriðu og þaðan í hlykkjum upp heldur fastari skriðu (þá rétt vestan við hrygginn). Að endingu er hliðrað til austurs inn að neðsta hluta hryggjarins. Nokkrar litlar vörður eru á leiðinni. Áætlaður uppgöngutími er um 30-45mín.

Niðurleið: Athugið að hægt er að ganga/klöngrast úr öllum stönsum til vesturs til þess að komast úr leiðinni ef svo ber undir. Frá efsta akkeri er létt klöngur um 10m þar til komið er á topp hryggjarins sem er ávalur malarhryggur. Þaðan er farið niður til vinstri (inn að stóru veggjunum) og niður frekar lausar og varasamar skriður. Mælt er með því að fikra sig fljótlega í vestur þar sem skriðurnar eru fastari og þaðan er komið inn á sömu leið og lýst var til uppgöngu.

FF: Árni Stefán Halldorsen og Íris Ragnarsdóttir Pedersen, haust 2017

Blá lína á mynd númer 4.

Nánast sama lína og Suðurkantur (græn), nema að hún klýfur sig til vinstri í þriðju eða fjórðu spönn og sameinast svo aftur Suðurkanti eftir tvær-þrjár spannir.

Dótaklifur

FF: Snævarr Guðmundsson og Björn Vilhjálmsson, 1992

Græn lína númer 3 á mynd

Dótaklifur.

Leiðin er alls um 300m en erfiðleikarnir eru í neðstu 150 metrunum. 5 spannir af gráðu 5.3 – 5.7. Leiðin fylgir Suðuregginni á vesturveggnum. Tími: 3 klst.

FF: Snævarr Guðmundsson og Jón Geirsson 1988 (1990?)

Gul lína númer 1 á mynd.

Á talsvert sameiginlegt með Bæði Boreal og Suðurkantinum.

Fysta klifurleiðin upp á Vestrahornið. Það tók þá félaga um tvær og hálfa klukkustund að klífa leiðina sem er 450m löng. Að þeirra sögn er bergið með því besta sem þeir hafa kynnst og stórkostlegt til klifurs. Að þeirra mati var leiðin af IV. gráðu en erfiðast (crux) 5.6 (V/V+). Fyrstu 80-100 metrarnir voru erfiðastir.

FF: Snævarr Guðmundsson og Jón Geirsson, 21. ágúst 1981

Komið er í kletta í um 400m hæð. Fyrsti hluti klifursins er mjög góður, fast berg og gott að tryggja. Aðallega tryggt með fleygum. (gráða III)

Þegar að byrjunar lænunni lýkur blasir við hellisskúti nokkru ofar. Þá er farið til hægri og upp smá hrygg. Sá hryggur er ekki jafn fastur í  sér og byrjunin. Þá er haldið áfram til hægri yfir klettabrún, sem líkja má ivð brauðmylsnu, hvað festu snertir.

Þaðan tekur við erfiðasti partur klifursins (gráða IV). Ekki mjög bratt, en lítið um hand og fótfestur, með þverhnýpi fyrir neðan.

Að þessum kafla loknum tekur við mosavaxinn hryggur og þaðan er haldið upp til vinstri í skriðu.

Þaðan er rölt upp auðvelda kletta á toppinn.

Niðurleiðin er niður vesturhrygg fjallsins, sigið síðustu 40m á hryggnum og svo farið niður Kexið.

Í frumferðinni var stefnan sett á að klifra Kambhornið en teymið endaði ekki á réttu fjalli og áttaði sig ekki á því fyrr en í nestispásu á mosavaxna hryggnum.

FF: Birgir Jóhannesson, Ævar Aðalsteinsson og Örvar Aðalsteinsson, 8. ágúst 1979

Leið upp á klettinn Rustanöf í Vestrahorni en það er fyrsta og eina uppganga á tindinn, eftir því sem best er vitað.

Í grein eftir Snævarr Guðmundsson úr ársriti Ísalp frá 2017 segir:

Klifurleiðin sem við völdum liggur upp hallandi klettaþil (slöbb)
sem reyndust frekar gróin og og tortryggð og var nokkuð um laust berg. Hún liggur austanvert upp nöfina og endar á bröttu, stuttu klettahafti til að komast á toppinn. Hana fóru allir þátt-
takendur ferðarinnar. Klifrið tók þrjár klukkustundir. Á niður-
leið þurfti að síga fram af yfirhangandi klettaþrepi á einum bergfleyg. Doug negldi fleyginn í grunna sprungu nærri toppnum og Jón bauðst til að síga fyrstur fram af. Doug pírði augun á Jón í gegnum hringlaga gleraugun sín og spurði: “Do you know anyone who survived an abseiling accident?” Jón hváði og þagði um stund, mundi vissulega ekki eftir neinum, enda er ólíklegt að lifa það af ef tryggingin gefur sig. Að sjálfsögðu var þarna verið að áminna um hve alvarlegt það getur verið að síga fram af hömrum á veikum tryggingum.

Ég seig næstur fram af slúttandi haftinu og síðan Doug. Þegar hann átti um tvo metra eftir niður gerðist óvenjulegt atvik; hann var með sítt hár og það dróst óvænt inn í sigáttuna. Áður en hárið rifnaði frá rót tókst honum að losa sig úr klípunni. Úff þetta þóttu mér slök meðmæli með síðu hári.

Allir komust óskaddaðir frá þessu en með blendna hrifningu á gæðum bergsins og leiðarinnar. Það er sama hvað félögum mínum fannst um leiðina, ég var glaður að hafa loks náð toppi Rustanafar því þetta var þriðja skipti sem ég hafði reynt. Ég hafði alltaf verið svolítið spenntur fyrir að klifra þessi slöbb og reyndar kom það svolítið á óvart hversu gróin þau voru. Það skemmtilega var að Doug sá þetta með allt öðrum augum: “The worst climb in the world, if it rained.” sagði hann.

FF: Doug Scott, Jón Geirsson og Snævarr Guðmundsson, sumar 1985, Óþekktir erfiðleikar og óþekktur metrafjöldi.

Hvít lína vinstra megin við #6

15m

FF: Freyr Ingi Björnsson og Sveinn Eydal, 2012

Rauð lína hægra megin við #5

8m

FF: Freyr Ingi Björnsson og Sveinn Eydal, 2012

Leið númer 1 á mynd

Leið númer 2 á mynd

Leið númer 3 á mynd

Leið númer 28 á mynd.

Efsta leiðin í gilinu að svo stöddu.

Fylgir sprungu upp fyrri helming þar sem að sprungutök geta nýst vel. Seinni hluti vefar sig upp á mill stalla á toppinn

FF: Kári Brynjarsson og Jónas G. Sigurðsson, 2019

Leið númer 27 á mynd

Nokkurn vegin bein lína upp á topp, byrjar aðeins hægra megin við áberandi turninn sem stendur útúr veggnum. Í leiðinni er gamall koparhaus neðarlega og stakur bolti með keðjuhlekk ofarlega í leiðinni.

Leiðin var upprunalega klifruð sem stigaklifurleið um vetur upp úr aldamótum. Sagan segir að áður en að komist var upp á topp var hringt í þann sem var að leiða og hann boðaður í flugeldavinnu. Þá var boltinn handboraður inn og sigið niður.

FF: Árni Stefán Halldorsen og Haukur Már Sveinsson, 2012

Leið númer 25 á mynd.

Byrjar hægra megin við áberandi turninn sem stendur útúr veggnum og fyrir framan hringlaga gat (augað) í veggnum. Fylgir kverkinni sem turninn myndar alveg upp á turninn og sameinast þar Stór í Japan alveg upp á topp.

FF: Jónas G. Sigurðsson, 2018

Leið númer 24 á mynd

Byrjar vinstra megin við áberandi turninn sem stendur útúr veggnum. Fylgir hverkinni sem turninn myndar alveg upp á hann og sameinast þar Smiðsauga upp á topp.

FF: Robert A. Askew, 2018