Merkt blá. Byrjar undir áberandi bumbu. Leiðin byrjar á skemmtilegum búlder sem fer beint yfir bumbuna upp að litlu þaki (ek) og þar upp á tæpt en skemmtilegt slabb þar sem reynir á jafnvægið. Þannig er “direct” útgáfan hugsuð. Það er hægt að “svindla” þegar maður kemur upp á slabbið og taka út fyrir kantinn til vinstri inn í Bakþanka en hver vill vera svindlari. Sameinast Bakþönkum upp á fyrsta áberandi þægilega stallinum.
Sárabót Satans er tveggja spanna móbergssprunga í vesturvegg Hrútafells, veggurinn er hér um bil 3 km fyrir vestan Skóga, snýr í norðvestur og er vægast sagt áberandi þegar komið er úr bænum. Nyrsti hluti þessa veggjar er svo einskonar drangi eða nýpa og gengur undir nafninu Arnarnýpa og rís tæpa hundrað metra í mjög sléttu og felldu móbergi sem verður að teljast heillegt á sínum mælikvarða.
Leiðin er með boltuðum sigakkerum = þrír 15 sm múrboltar í hvorum stansi, klifruð í tveimur spönnum, sú fyrri er hrein snilld 50 m 5.8 og því vissara að vera með alla vini sína með ef menn eru haldnir einhverri flughræðslu, seinni spönnin sem er um 30 m 5.8, byrjar á ansi víðri sprungu svo það er ekkert verra að vera með eitthvað XL dót.
Lengd: 80 m, klifruð í 2 spönnum
Útbúnaður: Tvær 50 m línur og mikið af vinum í öllum stærðum.
Fyrst farin: Jökull Bergmann Drangann, Guðmundur Tómasson, Ásmundur Ívarsson, Rúnar Óli Karlsson. Maí 1999.
Ljósmynd (Jökull Bergmann): Sárabót Satans, leiðin liggur eftir horninu vinstra megin á myndinni og endar undir þakinu vinstra megin a veggnum.
ATH: Arnarnýpa er á landareign Hrútafells og allt klifur á svæðinu fer fram með samþykki Magnúsar Eyjólfssonar og Fannars Magnússonar bónda að Hrútafelli sem þó firra sig allri ábyrgð á því sem klifrarar taka sér fyrir hendur og biðja menn vinsamlegast um að koma við á bænum og láta vita af ferðum sínum áður en lengra er haldið.
Móberg er mjúkt berg svo hættara er við að millitryggingar rifni auðveldar út en í harðari bergtegundum, lausnin á þessu vandamáli er að tryggja þéttar og spenna vinina meira en venjulega í sprungurnar.
Hrútafell er móbergsfjall í vestanverðu Drangshlíðarfjalli undir Eyjafjöllum, rétt vestan við Skóga. Vestan megin í Hrútafelli eru háir klettar sem snúa í norðvestur og sjást greinilega frá þjóðveginum þegar keyrt er austur, en í þessum klettum hefur fram að þessu einungis verið klifruð ein leið, Sárabót Satans.
Þó móbergsklifur hafi alla jafna ekki hlotið miklar vinsældir í gegnum tíðina á Íslandi, hefur móbergið í Hrútafelli hlotið lof sumra fyrir það hve heillegt og þétt það sé (á mælikvarða móbergs).
Leið 1B, stutt, auðtryggjanleg sprunga milli Heyvagninsins á horninu og Internetsins.
Lykla-Pétur má finna í miðri leið, en þar er þröngur og djúpur mónó sem býður upp á skemmtilegan en varasaman “mónó-lás”, ef fingrinum er stungið inn og snúið (allavega fyrir kjúkustórt fólk).
(Engar upplýsingar fundust um leiðina þó svo hún hafi mjög líklega verið klifruð áður, svo gráða og nafn eru ekki heilög)
Vegna ábendinga frá stjórn sumarhúsaeigenda í Eilífsdal er rétt að ítreka fyrir klifrurum sem koma með hunda að hafa stjórn á þeim, hafa þá helst í bandi og láta þá ekki gelta óstjórnanlega. Minnum einnig á að það á ekki að ganga upp að hamrinum gegnum sumarhúsaland heldur út með girðingunni, tekur enga stund og er bara góð upphitun.
Höldum friðinn, sýnum tillitssemi og höldum áfram að klifra í Valshamri.
Due to complaints from landowners in Elífsdal please keep your dogs under control, minimize barking and preferably keep them on a leash.
Also, when walking up to the cliff do not go through private land. Take the path running along the fench. It´s a short walk and a good warm up.
Lets keep the peace and keep on climbing in Valshamar.
Hólmavík er fyrsta bæjarfélagið sem komið er að á Vestfjörðum. Vestfirðir eru þekktir fyrir að hafa þéttara og fastara berg heldur en suðurlandið og suðvesturhornið.
Í Hólmavík hefur eitthvað verið farið af grjótglímuþrautum en einnig eru hærri hamrar þar sem að nokkrar spotklifurleiðir eru í vinnslu.
Stíf leið og erfið aðkoma. Best er að klifra Svarta turninn eða ganga upp gilið þar, ganga svo eftir toppnum á Búahömrum og síga niður á sylluna þar sem að leiðirnar eru. Sigboltar eru til staðar uppi.
3. spönn: 5.3 – 50 m (tengispönn, brekka með stuttu hafti).
4. spönn: 5.8 – 10 m.
Fyrsta spönn er löng og brött á köflum, erfiðust fyrstu 15 metrana. 9 boltar og tveggja-bolta megintrygging.
Önnur spönn liggur upp einskonar berggang og endar í víðum strompi og þar er krúxið. 5 boltar og tveggja-bolta megintrygging.
Þriðja spönn liggur upp grasbrekku sem leiðir að stuttu og léttu klettahafti með einum bolta. Þar fyrir ofan er stutt brekka upp í eins-bolta megintryggingu.
Fjórða spönn liggur upp víða sprungu (off-width). Á einum stað þrengist sprungan og verður þar mjög hentug fyrir meðalstóran hnefa. 4 boltar og tveggja-bolta megintrygging.
Niðurleið:
Við mælum eindregið með því að klifrarar gangi niður. Best er að fara nokkra metra til vesturs og þar niður gil, fylgja svo klettaveggnum þar til komið er að þröngu og bröttu gili. Sjá leiðarvísi.
Búnaður:
60 metra lína + 11 tvistar.
ATH!!
Við erum búnir að hreinsa leiðina nokkuð vel en þó geta leynst staðir þar sem bergið er laust. Því er nauðsynlegt að nota hjálm. Varast skal að klifra út úr leið í fyrstu spönn.
Njótið vel! Það væri gaman að heyra frá þeim sem klifra leiðina, t.d. athugasemdir um gráðun o.s.frv.
Ekki óvitlaust að vera frekar statískur og blíður í hreyfingum þar sem tvö megingripin í og undir þakinu eru greinilega ekki hluti af klettinum.
Fleygur var skilinn eftir í tortryggðari kaflanum í byrjun.
Leiðin fylgir greinilegri sprungu upp miðjan vegginn, og er ýmist í eða vinstra megin við sprunguna.
Ágætis byrjun og dálítið í fangið með góðum tryggingum. Léttist ofar, en eftir því sem ofar dregur verður klifrið líka lausara, illtyggjanlegra og almennt bara leiðinlegt.
Leiðin fylgir stuðlinum á myndinni, byrjar í þægilegu slabbi með tvemur stöllum í fyrri hluta, verður örlítið brattari og erfiðari þegar ofar dregur. Tveir fingralásar í efri hluta gera gæfu muninn. Leiðin verður eitthvað auðveldari ef stallarnir í kverkinni, og stuðlarnir á móti eru notaðir. Leiðin er mjög gróin, svo fólk gæti þurft að moka örlítið fyrir góðum fótum.
FF: Sigurður Ýmir Richter og Magnús Ólafur Magnússon
Varðandi Hrepphóla, svæðið skiptist í tvo hamra, annar er í Örnhól og hinn í Hólahnúk. Syðri hamarinn er í Hólahnúk og er virk náma, þar sem hin franska Ephémère (5.11d) liggur upp hæsta hluta hamarsins. Þegar vestar dregur minnkar bratti hamarsins, og verða stuðlarnir allt að 60-70° slabb vestast í hamrinum. Allir hlutar hamarsins eiga það þó sameiginlegt að mikið er um mjög stóra lausa steina efst í leiðunum, og að bergið er mjög lokað, svo verulega þarf að hafa fyrir því að finna aðra tryggingamöguleika en blaðfleyga og bolta.
Nyrðri hamarinn er í Örnhól, og virðist vera eldri hluti námunnar sem ekki er í vinnslu lengur. Hamarinn stendur á móti Hólahnúk, örlítið ofar, og er um 10-15m hár. Þar er töluvert meira um tryggingamöguleika, en á móti kemur að mikið af stuðlunum eru lausir og vega salt ofan á hver öðrum, svo erfitt er að finna traustar leiðir upp hamarinn.
Grænir fingur var eina leiðin sem var klifruð þennan dag, áður en heimamenn komu askvaðandi með látum á krúser inn námuna til að reka klifrarana burt (lögreglufylgd hótað og allt saman). Allt endaði málið þó í góðu, og eftir smá spjall við heimamenn var komist að þeirri niðurstöðu að þeim litist illa á að þarna væri fólk að koma til að stunda klifur í námunni, þá sérstaklega þar sem mikið er um lausa stuðla í námunum, og að þarna hafa þegar orðið mjög alvarleg slys. Að auki er þessi náma enn í vinnslu (allavega Hólahnúkur), svo leiðir sem settar eru upp standast líklega ekki tímans tönn, og stuðlar sem teknir eru úr hamrinum eru notaðir í minnisvarða, legsteina o.fl. svo fleygar og boltar eru líklega mjög óvinsæl viðbót við klettana.
Ef fólk er harð ákveðið að fara upp í Hrepphóla að ná nýjum línum, mælum við alveg hiklaust með að það sé gert í samráði við heimamenn, en við getum ekki lofað að tekið verði vel í slík áform.
